Στην πόλη της Μινεάπολης, ο Τζορτζ Φλόιντ άφησε την τελευταία του πνοή με τις λέξεις «Δεν μπορώ να αναπνεύσω.» Αυτή η παρεμπόδιση της αναπνοής, της ελεύθερης εισπνοής και εκπνοής του αέρα που μας περιβάλλει, αυτή η ζωτική, απλή, ενστικτώδης κίνηση που κάνουμε όλοι από την στιγμή που γεννιόμαστε, αυτό κάνει ο κορονοϊός του 2019, κρατώντας την ανθρωπότητα υπό απειλή. Αλλά αυτός δεν είναι ο ιός που σκότωσε τον Τζορτζ Φλόιντ: αν δεν είχε, στις τελευταίες του στιγμές, αυτό το απαραίτητο στοιχείο της ζωής, είναι επειδή ένας άλλος άντρας τον δολοφόνησε, με το γόνατό του να πατάει στο πίσω μέρος του λαιμού του, συνθλίβοντάς τον με όλο του το βάρος. Όταν οι τηλεοράσεις δείχνουν τη δολοφονία μας προειδοποιούν πως το βίντεο που ακολουθεί σοκάρει.

Καλώς μας προειδοποιούν, γιατί η μακρά αγωνία του Τζορτζ Φλόιντ είναι αφόρητη, ανυπόφορη, όπως η τραγική στιγμή που ζητάει τη μητέρα του, η οποία είχε πεθάνει πριν από δύο χρόνια, σα να προσπαθεί να φέρει πίσω τη γυναίκα που πρώτη του έδωσε πνοή όταν ήταν ακόμα στην κοιλιά της. Ασυγχώρητο το γεγονός ότι κανένας μεταξύ των τεσσάρων αστυνομικών, παρουσία των οποίων πέθανε, δεν υποχώρησε μπροστά στη δολοφονία. Ασυγχώρητο, τέλος, το βλέμα του αστυνομικού που τον δολοφόνησε, το βλέμα του νικητή που σκύβει πάνω από το τρόπαιο.

Αυτό που δείχνει το βίντεο είναι μια ξεκάθαρη εικόνα του λεγόμενου διαρθρωτικού ρατσισμού για να επισημάνει πως εκδηλώνεται ως μια μορφή θεσμοθετημένης κουλτούρας που προδιαθέτει ορισμένους κατόχους εξουσίας σε ρατσιστικές συμπεριφορές και πράξεις. Εάν όλοι εκείνοι που έχουν την ευθύνη να προστατεύσουν τους πολίτες και να διατηρήσουν την τάξη κατανοούν αυτό το καθήκον ως αποστολή και άδεια αστυνόμευσης εναντίον ορισμένων ανθρώπων που καθορίζονται από το χρώμα του δέρματος ή τις γειτονιές στις οποίες ζουν, τότε δημιουργούν και διατηρούν αυτόν τον διαρθρωτικό ρατσισμό που διαβρώνει πολλά συστήματα δικαιοσύνης, όχι μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Αυτή την πνοή κουβαλά το όνομα του Τζορτζ Φλόιντ σήμερα. Αυτόν τον αέρα ζητά από όλους μας να αναπνεύσουμε μαζί.

Όσο αυτή η κουλτούρα δεν εκριζώνεται, η δικαιοσύνη δεν θα μπορέσει ποτέ να είναι δίκαιη: αυτό είναι το μήνυμα των διαδηλώσεων που πραγματοποιήθηκαν σε μεγάλες αμερικανικές πόλεις, αλλά και στο Λονδίνο, το Βερολίνο, το Τορόντο κ.λπ. Σημειώνουμε εδώ, επειδή είναι σημαντικό σήμερα να μην ξεχνούμε καμία μορφή ρατσισμού, ότι και στην Τύνιδα, οι Αφρο-Τυνήσιοι καταγγέλλουν τον ρατσισμό εναντίον των μαύρων του οποίου είναι θύματα και οι ίδιοι. Εκείνοι εκτός Ηνωμένων Πολιτειών που δείχνουν την αγανάκτησή τους με αυτόν τον τρόπο δεν το κάνουν μόνο από αλληλεγγύη, αλλά και επειδή αντιμετωπίζουν την ίδια επείγουσα ανάγκη, ενθαρρυμένοι από την ίδια ηθική απαίτηση για φυλετική και κοινωνική δικαιοσύνη σε ένα κόσμο που έχει γίνει πλέον πολυπολιτισμικός και πολυφυλετικός παντού.

Σοκαριζόμαστε, είναι αλήθεια, όταν βλέπουμε μερικές φορές τις διαδηλώσεις να εξελίσσονται σε ταραχές, σε αντιπαραθέσεις με την αστυνομία, σε λεηλασίες, αναγκάζοντας τις τοπικές αρχές να καταφύγουν σε απαγορεύσεις κυκλοφορίας. Αποδεικνύεται λοιπόν ότι τα πλήθη που διαδηλώνουν πολύ συχνά διεισδύονται από μαχητές της Ακραίας Δεξιάς και της Ακραίας Αριστεράς, οι οποίοι βλέπουν όλη αυτή την προσπάθεια ως ευκαιρία δημιουργίας μιας χαοτικής κατάστασης, με έναν ασαφή απότερο σκοπό, αλλά και από παράγοντες με μοναδικό σκοπό την λεηλασία. Αλλά όσο και αν προσπαθεί, η βία δεν λεκιάζει την εικόνα της υγιούς και γενναιόδωρης αγανάκτησης που φέρνει κοντά ανθρώπους κάθε καταγωγής, πέρα από εκείνους που παραδοσιακά ισχυρίζονται ότι ανήκουν στο κίνημα Black Lives Matter, και δεν μειώνει την δύναμη της ηθικής απαίτησης, η οποία παντού αναγνωρίζεται από τους διαδηλωτές: αυτή της καταπολέμησης των ανισοτήτων και της δημιουργίας ενός κόσμου που βασίζεται στην επιβεβαίωση της κοινής μας ανθρωπότητας. Αυτή την πνοή κουβαλά το όνομα του Τζορτζ Φλόιντ σήμερα. Αυτόν τον αέρα ζητά από όλους μας να αναπνεύσουμε μαζί.

Όσο αυτή η κουλτούρα δεν εκριζώνεται, η δικαιοσύνη δεν θα μπορέσει ποτέ να είναι δίκαιη

Translated by YOTA DIMITRIOU